afscheid van Donder

Hij liep altijd al wat moeizaam en de laatste weken werd dat erger en kreeg hij pijn. Donder bleek een tumor in zijn linkerschouder te hebben en gisteravond hebben we hem moeten laten inslapen.

Ik heb bijna geen woorden om te beschrijven wat Donder voor ons betekende. Lief, zacht, ontroerend, trouw en gewoon onze grootste schat. Hij kroop in ons hart en vervulde een bijzondere rol in onze roedel. Hij kwam op 2 mei 2017 bij ons wonen, na zeven jaar in een Spaans asiel te hebben gewoond. Daar stal hij al de harten van alle verzorgers. Hij was ooit op de snelweg gevonden door Peter Koekebakker en had verbrandde voetzolen. Hij was getraumatiseerd en dat betekende dat we hem in het begin haast niet aan konden raken.

In de jaren erna werd hij vaak 's nachts wakker vanuit een nachtmerrie. We hoorden hem dan blaffen, kwamen uit bed en stelden hem gerust. Bijna iedere nacht in de afgelopen zes jaar hebben we midden in de nacht even bij hem gezeten. Dat lijkt zwaar, maar we deden het zó graag. De liefde die we van hem kregen en de diepe zucht als hij zich weer veilig voelde en in slaap viel, smolt ons hart. We hadden het graag nog jaren voor hem gedaan, want de liefde die hij gaf, maakte gelukkig.

We vonden hem práchtig: met zijn verfrommelde oor, zijn steeds grijzer wordende snuit en zijn speciale loopje. Erve Knots heeft veel bijzondere dieren gekend en Donder was er daar één van. Een erf zonder hem is bijna niet voor te stellen en we missen hem gruwelijk.

Lieve, lieve Don, wat zijn we dankbaar dat jij bij ons was. Wat zou ik graag zeker weten dat we je ooit weer een knuffel kunnen geven. Voor nu moeten we het doen met al die mooie herinneringen.

Dag gróte, gróte schat.