wat een verschil

Wick is nu ruim een jaar hier. Op 28 juli vorig jaar kwam hij bij ons wonen. Zeven jaar zat hij in het asiel in Spanje. Andere honden kwamen en gingen en niemand had oog voor Wick. We zagen een filmpje van hem: een betonnen kennel van 3 bij 3, tralies, en zicht op een betonnen muur. Een bange hond die zich niet liet aaien. Dat was zijn leven. Zeven jaar lang. De onzichtbare hond, noemden ze hem op de site van het asiel. Gelukkig maakte iemand een mooi bericht over hem op Facebook en zo zagen wij hem voor het eerst. Wick is de bangste hond die wij ooit hebben opgenomen. Het kostte hem maanden om niet terug te schrikken van onze handen als wij hem wilden aaien. Hij vond met name Donder eng en hij bleef erg op de achtergrond. Maar .... na die maanden kwamen de stapjes vooruit. Zich laten aaien, komen als je hem roept, spelletjes doen in de wei, languit op zijn rug op de bank. Wick is thuis. Hij is een schat en de slimste van onze club. Wellicht ook juist door zijn intelligentie was het asiel zwaar voor hem en trok hij zich terug. Kijk maar eens naar de twee foto's. Onder Wick in het asiel en boven Wick vandaag. Nu vol zelfvertrouwen en aanwezig. Zo fijn dat we dit voor hem kunnen doen.