nooit meer

Nooit meer die vriendelijke, grote, zwarte dame aan de poort. Zwaaiend met haar staart. Nooit meer 's avonds met een hand vol brokjes naar de werkplaats, bij haar in het stro liggen voor een laatste knuffel van de dag. Nooit meer een verhaaltje aan haar vertellen, terwijl ze in slaap valt. Vrijdagochtend is Melua overleden. Mijn grote vriendin. Mijn bewaker, mijn maatje. We hebben haar in laten slapen. Ze liep al een paar maanden moeilijk en kwam met veel moeite overeind als ze ergens had liggen slapen. Donderdagochtend viel ze en kwam haast niet meer in de benen. Vrijdagochtend vroeg gebeurde dat weer en toen kwam ze niet meer tot staan. We moesten de dierenarts bellen. Ze keek nog een paar keer op en legde daarna haar hoofd weer neer. Om kwart over negen sliep ze rustig in. Wat een gemis, wat een verdriet. Ze is ruim tien jaar oud geworden en heeft bijna zesenhalf jaar bij ons gewoond. Wat heeft ze ons veel gegeven, wat hoorde ze bij ons, wat hebben we van haar gehouden.